Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

Als ik als puber liet doorschemeren dat ik een jongen leuk vond, plaagden mijn ouders mij daar voortdurend mee. “Heb je vannacht lekker van je schatje gedroomd? Ga maar gauw naar school. Daar zie je hem weer!” En toen ik op mijn zestiende echt verkering kreeg, wilden ze steeds dat mijn vriendje en ik “gezellig” beneden koffie dronken en dan hoorden ze hem uit over zijn schoolresultaten en vertelden ze dat hij flink zijn best moest doen omdat zij nooit de kans gehad hadden om te leren. Ongelofelijk irritant! Ik nam me voor om mijn kinderen later nooit te pesten met hun verliefdheden en losjes en normaal om te gaan met hun aanbedenen. 

De laatste tijd hoor ik Wouter wel erg vaak over Sophie praten. Mijn goede voornemen ten spijt grap ik: “Wat makkelijk dat ze net zo heet als je basisschoolliefje van twee jaar geleden. Je bent nu al gewend om “Oh, Sophie!” te kreunen. Mijn straf is dat ik twee weken niets over Sophie te horen krijg. In de derde week bekent hij dat hij al sinds 13 mei “heeft met Sophie”. Op het moment dat ik mezelf hoor vragen: “Wat heb je met haar? Wiskundeles?”, besef ik dat wij dertig jaar geleden zeiden dat we “Op iemand waren” waarbij het woord “verliefd” ook niet hardop gezegd werd.

“Straks komt Sophie,” kondigt Wouter een paar dagen later aan, “Mam, kleed je niet  te Sjonnie. Dus trek geen ouwe zakkerige joggingbroek aan en zeker geen kort shirt, want dan ziet ze je bouwvakkersdecolleté. Gedraag je alsjeblieft normaal.” Zodra Sophie binnenkomt, weet ik niet meer wat normaal is. Me voorstellen en haar van harte welkom heten, dat gaat nog wel, maar dan… Meer dan “Willen jullie wat drinken?” weet ik niet te bedenken. “Mam, stop!” Ik schrik zo van Wouters schreeuw dat ik een grote plas cola mors. “Please! Steek je vinger niet in het glas! Dat is onhygiënisch.” Het kan hem nooit wat schelen dat ik even voel hoe vol het glas is, maar nu, met Sophie erbij, is het ineens not done. Ik zet de glazen op de kamertafel. Omdat ik beslist geen nieuwsgierige interviewer wil zijn, loop ik naar de keuken en geef het stel de ruimte om ongedwongen zichzelf te zijn. Dat is toch wat een normale moeder doet?

Hoe nu verder? Normaal zou ik nu gaan oefenen voor mijn banjoles, maar Wouter is vast bang dat Sophie een af en toe flink vals pingelende moeder belachelijk zal vinden. Mailen lijkt me ook geen goed idee! Mijn luid pratende computer zal Sophies aandacht vestigen op mijn handicap en die past niet in het beeld van een normale moeder dat Wouter haar wil voorschotelen. Weet je wat? Ik ga alvast de aardappels voor vanavond schillen. Nee, fout plan, want een tuttige huisvrouw is ongetwijfeld niet wat Wouter met normaal bedoelt. De badkamer soppen dan! Daar merken zij niks van. Oh nee, dan moet ik de witte pantalon die ik aan heb omruilen voor mijn oude joggingbroek en als ze dan toevallig boven komen, zie ik er weer Sjonnie uit.

Tenslotte ga ik in de keuken maar muziek zitten luisteren op mijn mp3. Dat kan toch niet fout zijn? Plotseling worden de dopjes uit mijn oren getrokken. “Hé, mam, Luister nou eens! Jij was toch slecht in wiskunde? Sophie ook. Hoe heb jij dat opgelost?” Ik ga bij ze zitten en betrap me erop dat ik naar haar schoolresultaten vraag. Nee toch? Het lijkt haar niet te storen, want ze antwoordt uitgebreid en wil weten hoe het vroeger bij mij ging. Een beetje schuchter begin ik mijn oubollige leraren van toen te imiteren en ze lacht zich rot. We krijgen het over proefwerkweken en schoolfeesten van vroeger en nu en ik leer haar de beginselen van braille. Ineens roept Sophie dat ze naar huis moet en na een snelle groet verdwijnt ze met Wouter. Terwijl ik de glazen opruim, denk ik: “Mijn ouders deden het destijds zo gek nog niet. Als Sophie weer komt, ga ik ook gewoon mijn irritante, gezellige, normale zelf zijn, compleet met banjo, pratende computer, vragen over school en Sjonnie kleren.

Reacties:

datum:            08 juli 2011
afzender:        Klaas
bericht:          
een column vol zomerse luchtigheid
waarbij ik verzucht: 'waar blijft toch de tijd'
die eerste verliefdheid, ik weet het nog goed
't joeg door mijn ad'ren het kokende bloed
haar naam was 'Hanny' en wat was ze mooi
'k viel dag-in-dag-uit aan waanzin ten prooi
tot ik haar mijn liefdesgedicht heb gegeven
daar is het - o waarom? - uiteindelijk bij geblev