Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

Zonder nadenken zeg ik het eerste wat in me opkomt als mijn goede kennis Frank mij vraagt wat mij nou echt gelukkig maakt: “Eitje tikken!” In de beslotenheid van de auto en de dronken makende roes van het heerlijke optreden waarvan we nu door de nacht terugrijden, kan ik niet anders dan helemaal mezelf zijn. “Eitje tikken, dat is op een familieschommel aan het ene uiteinde gaan zitten en dan zo hard schommelen dat aan het andere einde de stoel tegen het stuur komt. Dat geluid… tja, zo bijzonder is het niet, gewoon metaal op metaal, maar het staat voor mij voor harder en hoger gaan dan eigenlijk zou mogen. Tegenwoordig hebben alle familieschommels een rem, waardoor het niet meer kan, maar vorige week bij een restaurant in Harfsen kwam ik weer zo’n ouderwetse onbeveiligde jaren zeventig schommel tegen en het lukte me nog! Dat is ongeremd los gaan! Dat is vrijheid… Dat is Geluk!”

“Ging dat nooit fout?” Door Franks vraag voel ik weer de pijn van al die keren dat ik zo onbesuisd eitje tikte dat ik mezelf lanceerde en keihard op de houtsnippers smakte of mijn hoofd in volle vaart tegen de stang boven de familieschommel stootte. En ik heb eens een maand geen braille kunnen lezen omdat de vingers van mijn linkerhand tussen stoel en stuur gekomen waren. “Natuurlijk ging het wel eens fout,” lach ik, “Maar dat hoorde erbij.” 

“Wat is voor mij nou het toppunt van geluk?” vraagt Frank zich peinzend af, “Vroeger, als ik wist dat een bepaalde popgroep een nieuwe langspeelplaat zou uitbrengen, keek ik daar weken naar uit. Op de dag dat de plaat verscheen, ging ik vroeg naar de winkel en kocht hem zonder hem eerst te luisteren. Dan fietste ik naar huis met die felbegeerde plaat in de wetenschap dat ik hem over een kwartier zou kunnen draaien. Op dat moment kon ik nog vrij dromen over de mooie nieuwe muziek. Het kon nog alles zijn! Dat was geluk! Als ik hem eenmaal draaide, verdween langzamerhand de magie. Soms viel het tegen, maar omdat ik veel zuurgespaarde centen voor die plaat had neergeteld, deed ik echt moeite om hem te leren waarderen. Meestal lukte dat, maar soms niet en dan was ik diep teleurgesteld. Ach, dat hoorde erbij.”

“Dat herken ik!” roep ik. Ik denk aan die zomer toen ik negen was. Wekenlang heb ik bollen zitten pellen en uiteindelijk kon ik de lp van Luv kopen. Helemaal gek was ik daarvan! Die plaat moest wel mooi zijn, want ik had mijn vingers er kapot voor gewerkt, en dus was hij ook mooi. Vandaag de dag download ik veel liedjes en als ik ze na een paar keer luisteren niks vind, delete ik ze weer. Ze hebben me geen geld en geen moeite gekost, dus waarom zou ik mijn best doen ervan te leren genieten, zoals ik dat met die plaat destijds wel deed?

“Vroeger konden mensen niet zomaar scheiden of van baan veranderen. Denk je dat ze daarom meer moeite deden iets van hun werk of hun huwelijk te maken, tegenvallers te incasseren en zeldzame mooie momenten te koesteren?” Frank denkt even na en zegt dan: “Doordat wij nu de mogelijkheid hebben om datgene wat ons niet bevalt te vervangen door iets anders, willen we steeds het beste: altijd verliefd zijn op onze partner en voortdurend vol passie met ons werk bezig zijn. Elke ervaring moet een piek zijn, maar ja, zonder een dal op zijn tijd  beleven we een piek ook niet meer als een piek.” Ik val Frank bij: “Juist het risico dat ik bezeerd kan worden, maakt het eitje tikken zo spannend. En het feit dat die dure plaat ook tegen kan vallen, geeft het moment voordat je hem draait zijn magie. Het valt mij overigens op dat wij, als we het hebben over wat ons echt gelukkig maakt, dingen uit onze jeugd noemen. En dat terwijl we nu ook een prima leven hebben. Hoe kan dat toch?”

Eenmaal thuis overdenk ik de avond. Eerst een geweldig optreden en daarna zo’n fijn gesprek met een goede vriend. En nu heerlijk slapen tegen Guus’ warme lijf aan. Goed beschouwd zijn dat drie pieken in een paar uur tijd. Logisch dat ik me zo gelukkig voel. Ik wil weer, net als een kind, ook de kleine mooie dingen intens als pieken beleven en de pijn en de risico’s aanvaarden die erbij horen. Met die gedachte val ik in slaap en droom dat ik zalig, zonder valpartijen, kopstoten of gekneusde vingers, eitje tik op de maat van “Yes I do” van Luv. 

Reacties:

datum: 1 juni 2011
afzender:Klaas
bericht:Charlotte en haar 'eitje tikken'
daar moet ik even van slikken
omdat ik een angsthaas ben
zo'n geluksgevoel niet ken
Franks gevoel roept wel wat op
maar voor mij toch niet 'de top'
laat mij maar in Lourdes zijn
daar heb ik het superfijn