Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

“Ik wil je, ik wil je zo graag, ” neurie ik mee met de radio terwijl ik aardappelen sta te schillen. Lekker liedje van dertig jaar geleden! Maar wacht eens, dit is een nieuwe versie. Rob de Nijs doet een poging nog steeds hip te zijn, een nogal kortademige poging die bibbert en kraakt. Ik vind dit geen gehoor. Vroeger zwijmelde ik bij zijn stem, waar zowel mannelijkheid als zachtheid uit sprak, maar dit… Hij kan beter erkennen dat de zanger en jonge God Rob de Nijs passé is, hoe jammer ik dat ook voor hem vind. Voorlopig lijkt hij dat niet van plan te zijn, want hij heeft een nieuwe cd uitgebracht en wordt binnenkort vader. Op zijn 69ste God betere ‘t. Belachelijk! Hoe kan hij het zijn kind aandoen om het een vader te geven die hem waarschijnlijk niet ziet opgroeien? Ik vind het absoluut niet kunnen!

En dat denk ik? Ik notabene! Nu ben ik net zo kortzichtig bezig als die mensen die, toen ik zwanger was, zeiden dat ik niet geschikt was voor het moederschap en dat het egoïstisch van me was een kind op te zadelen met een blinde moeder. Ik had geen idee waar ik aan begon, maar ja, welke moeder heeft dat wel? Ik wist gewoon dat ik kinderen wilde, punt uit! Stel je toch eens voor dat ik naar die angsthazen had geluisterd. Dan had ik altijd het gevoel gehouden dat er iets wezenlijks in mijn leven ontbrak en dan had de wereld twee geweldige kinderen gemist. Ja, geweldig, dat zijn mijn schatten! Ze kijken niet gauw raar op van mensen met een handicap, ze helpen zonder aarzelen oude dames oversteken en als iets niet lukt, zijn ze heel creatief in het bedenken hoe het dan wel kan. Zijn al die mooie eigenschappen gedeeltelijk het gevolg van het feit dat ze een blinde moeder hebben? Zou kunnen. Ik ga er vanuit dat mijn kinderen in elk geval niet slechter zijn geworden van mijn visuele handicap. 

Natuurlijk doet het pijn als Julia meedoet aan een dressuurwedstrijd en Guus roept: “Oh, ze is echt een plaatje in die witte rijbroek op dat zwarte paard.” En ik zou hartstochtelijk graag willen dat ik Wouter kon helpen kiezen welke tekeningen hij in de portfolio zal doen die hij meeneemt naar zijn oriënterend gesprek bij de kunstacademie. Maar ik ben niet de enige voor wie het moederschap niet altijd vanzelf gaat. Ook moeders die gescheiden zijn of veel werken hoor ik regelmatig vertellen dat ze hun situatie lastig vinden. Maar ja, een alleenstaande of fulltime werkende moeder zijn is maatschappelijk geaccepteerd. Een blinde moeder zijn niet.

Hé, Maria en Jozef… Ook hun ouderschap was maatschappelijk niet geaccepteerd.   Als ongetrouwd stel vader en moeder worden, daar zal schande van gesproken zijn. En ongetwijfeld geloofde niemand dat ze hun kindje hadden ontvangen zonder iets zondigs te doen. En toch, hun zoon werd geboren, of het nou mocht of niet. Ik denk dat God niet voor niks Zijn zoon toevertrouwde aan Jozef en Maria. Hij koos niet voor het perfecte gezin met de onkreukbare reputatie, het hoge inkomen en het gespreide bedje. De start van Jezus en zijn ouders was nogal moeilijk, of op zijn minst ongewoon. Ik zie dit als een boodschap van God, waar ik als blinde moeder kracht uit put: je hoeft niet aan een standaardnorm te voldoen om een goede ouder te zijn. Juist als het een beetje anders dan anders gaat en niet altijd makkelijk, kan een kind uitgroeien tot een prachtmens, die verder kijkt dan zijn neus lang is. 

Ik ga de geboorte van Jezus ook dit jaar weer uitgebreid vieren. Tijdens de nachtmis, voor mij altijd het hoogtepunt van kerst, zal ik vol overgave zingen: “Vrede op aarde”. Ik besef dat ik zelf pas echt die vrede heb bereikt als ik de keuze van Rob de Nijs  heb geaccepteerd en zonder vooroordeel met hem kan meevoelen wanneer ik hem  hoor vertellen hoe blij hij is met het aanstaand vaderschap. Gelukkig duurt het nog twee weken voordat het kerst is, dus ik heb nog even om zo ver te komen.

Reacties: