Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

Natuurlijk baal ik van de bezuinigingen op kunst en cultuur. De BTW-verhoging van 6 naar 19 procent raakt mij persoonlijk, omdat ik meer geld voor een optreden zal moeten vragen, geld dat veel non-profit-organisaties niet hebben. En uiteraard betreur ik het dat door het korten op subsidies voor kleinere projecten vooral de grote, geldverslindende cultuurinstellingen het financieel zullen redden en dat juist o zo waardevolle zaken als de schildercursus voor bejaarden of de kindertheaterschool zullen verdwijnen. Toch voel ik niet de neiging om te mopperen en te klagen.

Deze positieve houding dank ik aan een artikel in Trouw van 29 juni, waarin ik o.a. las: “Vraag een Iranse schrijver wiens boeken door de Ayatollahs worden verboden wat cultuur voor hem betekent. (…) Vraag het aan een overlevende van een Duits concentratiekamp, die het geluk had een muziekinstrument te bespelen, waardoor hij als lid van het kamporkestje de gaskamer ontliep.” De schrijver betoogt dat kunst en cultuur in onze welvaartsmaatschappij, waar problemen relatief klein zijn, vaak niet meer is dan een avondje vermaak, dat het belang ervan daarom wordt onderschat en dat ons kabinet er dus vooral niet teveel geld in wil steken.

Ik geef de Trouw-schrijver op zich wel gelijk, maar toch klopt er volgens mij iets niet. De Iraniër zal van de staat ongetwijfeld geen subsidie gekregen hebben voor het schrijven van verboden boeken. Sterker nog: de boeken zijn vast nooit officieel verkocht, maar werden onder zielsverwanten onderhands verspreid. Het feit dat de schrijver er waarschijnlijk nauwelijks iets aan verdiende, weerhield hem er niet van om datgene te doen wat hij als zijn taak, zijn plicht, nee zelfs een door niets tegen te houden innerlijke noodzaak ervaarde. En de Jood die in het kamporkest zat, zal totaal niet aan geld gedacht hebben, maar zonder meer muziek gemaakt hebben omdat zijn leven, maar ook zijn menselijke waardigheid er vanaf hing.

En ik? Blijf ik optreden, ook als ik er weinig mee verdien? Regelmatig zeggen mensen na mijn voorstelling, dat ze het een paar uur geleden om wat voor reden dan ook niet zagen zitten, maar dat mijn liederen en sketches hen aan het lachen gemaakt en bemoedigd hebben, waardoor ze weer verder kunnen. Is de voldoening die dat me geeft belangrijker dan geld? Niet helemaal. Ik voelde me ooit heel gekwetst toen iemand, die een optreden wilde boeken, riep dat ze er alleen voor wilde betalen als ik het geld zou doneren aan de blindenvereniging. Ik wil dat mijn kunst serieus genomen wordt en dat mensen mij, de kunstenaar, er geld voor willen geven, zoals ze ook de bakker betalen voor zijn brood.

Zolang ik me kan herinneren, schrijf ik al liederen en verhalen en laat die horen aan wie ervoor openstaat, niet alleen omdat het voor mijzelf een innerlijke noodzaak is, maar ook omdat ik vind dat ik iets vernieuwends te vertellen heb. Wat dit kabinet ook doet, ik zal vechten als een leeuwin om met mijn kunst naar het publiek toe te blijven gaan. Al eeuwenlang brengen artiesten vermaak en origineel gedachtengoed naar de mensen door in kroegen en op pleinen te spelen, te zingen en te vertellen. Als dank voor plezier, vergetelheid en onverwachte verwondering werpt het publiek hen een muntstuk toe of biedt hun eten of onderdak aan. Heb ik het lef om als een hedendaagse troubadour op een station of in een winkelcentrum te gaan staan, zodat iedereen die echt geraakt wordt door wat ik vertel en zing mij iets kan geven? Dan ontdek ik pas echt wat mijn kunst voor mijzelf en anderen waard is. Die waarde staat los van contracten, van tevoren vastgestelde honoraria en geldverslindende cultuurinstellingen. Dus als u een grote tuin hebt en veel vrienden die wel in zijn voor iets nieuws, dan houd ik me aanbevolen. Charlotte komt naar u toe deze zomer!

Reacties:

datum:           05 augustus 2011
afzender:        Klaas
bericht:          
van 6 naar 19 procent
scheelt in jouw pap toch menig krent
jouw werk verdient een eerlijk loon
dat ben ik met je eens, gewoon
performer zijn zit je in't bloed
daarin geen keuze, nee dat moet
kom bij ons spelen op het plein
daar zou ik zeer verguld mee zijn