Warme deken

Als ik instap, hoor ik meteen Abba's "Fernando" door de auto schallen. "Fantastisch Arend", roep ik. Ik ken deze chauffeur namelijk bij naam na tientallen ritten in zijn taxi. "Ja Charlotte, zodra jouw naam in mijn scherm verscheen, heb ik mijn playlist op Abba gezet,"

Het weten dat mensen me kennen en me daarom net wat extra aandacht geven, voelt als een warme deken. Als een beschermende deken zelfs. Dat blijkt ook weer als Arend mij afzet "Let op! De straat vlak voor jouw huisdeur ligt open wegens werkzaamheden. Links aanhouden, dan gaat het goed." Fijn, zo'n waarschuwing van iemand die mijn looproute kent. Ik blijf links lopen, zwaai breed met mijn blindenstok en omzeil zo de gevarenzone. Ik snap dat in deze tijd werknemers geregeld van baan wisselen, zoekend naar meer uitdaging of perspectief, en dat kan bedrijven hun personeel efficiënt moeten inzetten. Maar daardoor voel ik me als klant minder vaak gekend en gekoesterd. Zo vroeg ik aan een Harderwijkse buschauffeur die voor een dagje in Apeldoorn werkte, of ik lijn 3 of 4 naar De Eglantier moest nemen. Hij kon mij niet helpen. Sterker nog: de goede man had geen idee wat de Eglantier was. 

Sociale controle vind ik prettig, maar het kan ook verstikkend zijn. Zittend in bus 3 drukte ik vlak voor de halte Rademakersdonk op de stopknop. Ik ging eten bij een vriendin die daar vlakbij woonde. Normaal ligt mijn eindbestemming één halte verder, bij De Eglantier. De chauffeur, die meende dat ik per ongeluk te vroeg gedrukt had, reed de Rademakersdonk voorbij. 

En toch... Meestal vind ik het fijn als mensen me kennen en met me meedenken. "Mevrouw, ik mis de kwark op uw lijstje. Die wilt u toch altijd?" zegt de oudere caissière die mij al jaren helpt mijn boodschappen te vinden. Met de kwark, die ik inderdaad vergeten was, en met het gevoel van een warme deken om me heen, loop ik naar huis!