Tranen

Met tranen van wanhoop in zijn stem vertelde Gert mij hoe een virus binnen vier weken zijn zicht wegnam, op 15 procent in één oog na. Hij miste zijn geliefde werk als conducteur vreselijk, net als autorijden en computeren. Na een zwarte periode van thuiszitten kwam hij vanuit Limburg bij Visio Het Loo Erf terecht. Jawel, het enige landelijke centrum waar blinden en slechtzienden intern kunnen revalideren, staat in Apeldoorn. Voor Gert was het de plek waar hij veel steun vond bij lotgenoten en allerlei noodzakelijke vaardigheden leerde: computeren met behulp van spraaksoftware, lopen met de blindenstok, schoonmaken op de tast en… braille lezen en schrijven. Voor dat laatste kwam hij bij mij.

Als brailletrainer geef ik cliënten individueel les en kan dus maatwerk leveren. Gert heb ik zijn kruidenpotjes en pasjes met braille-labels leren beplakken, zodat hij ze kon onderscheiden. Hij zwoegde net zo lang op die pietepeuterige puntjes tot hij weer ontspannen een boek kon lezen. En Gert leerde werken met een brailleleesregel, een aan smartphone of computer gekoppelde display, waarop alles wat op het beeldscherm staat in braille verschijnt. Dankzij die leesregel kon hij zijn vrijwilligerswerk als notulist, dat hem veel plezier verschafte, blijven doen.

Tijdens de brailletrainingen die ik geef, delen mijn cliënten en ik regelmatig in waardevolle gesprekken onze ervaringen met de visuele beperking. Met Gert werden die gesprekken steeds intenser. Uiteindelijk leidden die tot iets moois tussen ons en tot zijn verhuizing naar Apeldoorn.

Nu, zeven jaar later, zitten we hand in hand in de trein vanuit Limburg. Conducteur zal hij nooit meer zijn, maar hij is vandaag innig tevreden als passagier. We bezochten zijn gisteren geboren kleindochter. Net als bij onze eerste ontmoeting hoor ik tranen in Gerts stem: "Doordat het Loo Erf mij mijn leven heeft teruggegeven, kan ik nu genieten van het opa zijn." Dit keer zijn het geen tranen van wanhoop, maar van geluk.