Muziektherapie

's Ochtends bedenk ik meestal wat ik die dag van uur tot uur ga doen. Niets kan mij compleet van die planning laten afwijken, behalve... livemuziek. Met alle respect: ik bedoel niet de muziek die klinkt in bijvoorbeeld theaters en kerken. En ook niet de acts uit alle windstreken, waar ik de komende maanden op vele uiteenlopende festivals van ga genieten. Een bezoek aan dergelijke evenementen plan ik ruim van tevoren, ik hoop indien nodig een kaartje en kleed met netjes aan. Dan ben ik nog steeds plichtsgetrouw en verstandig: ik weet precies hoe lang het gaat duren en blijf tijdens het luisteren in mijn hoofd bezig met to-do-list. Mij raakt laagdrempelige livemuziek die zomaar onverwacht buiten klinkt, met publiek uit alle lagen van de samenleving, het meest. Of ik nou plotseling een fanfare hoor, een kerstkoor, een fado-zangeres of een jaren-negentig-coverband, ik staak onmiddellijk mijn activiteiten, lokaliseer met oren op steeltjes waar het geluid vandaan komt en ren er naartoe! Het kind in mij gaat ademloos, de tijd vergetend, op in de muziek. Urenlang kan ik achter een draaiorgel aan lopen dat zich door de stad verplaatst. Pas als de muziek zwijgt en de winkels sluiten, denk ik weer aan de boodschappenlijst in mijn tas. Of neem nou een stationspiano waarop gespeeld wordt... Enerzijds jammer dat op station Apeldoorn geen piano staat. Dat zou het wachten veraangenamen. Anderzijds ook prettig, want de pianoklanken zouden het kind Charlotte gevangen houden in de stationshal, zonder enig besef van vertrekkende treinen. Natuurlijk is overal te laat komen en mijn huishouden verwaarlozen niet wenselijk. Toch hoop ik dat de komende zomerperiode veel onvoorbereide livemuziek mijn pad kruist. Smartlappenkoren, blaasorkesten en countryzangers, kom lekker spelen en zingen in mijn buurt: in het Matenpark of voor het nabijgelegen verpleeghuis. Alvast bedankt voor deze goedkope, maar vooral bevrijdende en helende therapie.