Overal Camera's
Jullie hebben het zwaar, heb ik begrepen, heel zwaar. De coronacrisis noodzaakt jullie om meer te videobellen. Een prachtige
uitvinding natuurlijk, maar er gaat nog wel eens wat mis. Jullie vergeten regelmatig dat de camera aanstaat en dan… Jullie spreken je kind opvoedkundig toe of de kat springt door het beeld. Dat is nogal afleidend voor degenen met wie je videobelt, maar op zich onschuldig. Erger wordt het als jullie de net verbouwde borsten van jullie vrouw kussen of gaan zitten masturberen, in de overtuiging dat de camera uitstaat. Of jullie zeggen achteraf dat jullie er gewoon niet over na hadden gedacht. Die beeldschermgezichten en die luidsprekerstemmen zijn zo anoniem, zo niet concreet. Het lijken geen echte mensen en dus vergeten jullie dat jullie je netjes moeten blijven gedragen. Oké, jullie trekken een keurig overhemd aan, want jullie bovenlijf zal tijdens de belsessie vol in beeld zijn. Maar ach, de onderkant… Dus houden jullie gewoon die Donald-Duck-onderbroek aan die jullie ooit van de kinderen voor Sinterklaas hebben gekregen, of misschien zelfs helemaal niets. Best lekker, in jullie nakie zitten vergaderen met collega's. Opwindende gedachte ook wel, en ze zien het toch niet. Totdat jullie deurbel gaat en jullie gedachteloos opstaan om aan de deur het verwachte pakketje aan te nemen. Dan is het niet opwindend meer, maar vooral genant.
Hebben jullie het boekje met etiquette voor vidiobellen, dat pas verschenen is, al gelezen? Dan weten jullie hoe jullie jezelf beschamende situaties kunnenen besparen: je er voortdurend van bewust zijn dat je camera aanstaat of aan zou kunnen staan. En dat is zwaar, heel zwaar. Dat weet ik als geen ander. Als blinde leef ik constant alsof ik in een videobelsessie zit. Ik weet nooit of de camera's ingeschakeld zijn en of ze op mij gericht zijn. Sterker nog: Ik kan de camera's, de ogen van de mensen om me heen dus, niet zien en ook niet bedienen. Ze staan aan of uit. Ik kan het verschil niet waarnemen en er ook geen invloed op uitoefenen.
En dus leef ik elke minuut van de dag met het idee dat er ogen, of camera's, op mij gericht kunnen zijn. Ik kan niet even stiekem spieden en, als niemand kijkt, in mijn kruis krabben of in mijn neus peuteren.
En het is ook nog eens eenrichtingsverkkeer: de mensen zien mijn gekkigheden wel, ik de hunne niet. Als ik even snel mijn bh-bandje goed doe, kunnen ze daar lol om hebben of er in gedachten schande van spreken. Dat kan ik niet, want mij ontgaat het dat ze een grote tandpastavlek op hun trui hebben of aan hun kont krabben.
Ik word er vaak doodmoe van: nooit eens toegeven aan lichamelijke impulsen, nooit eens vies of slordig zijn, want ik zou gezien kunnen worden. De camera's zouden uit kunnen staan, maar ook aan. Met dat laatste houd ik altijd rekening, altijd!
En daarom snap ik dat jullie het zo zwaar hebben met het bewaren van jullie decorum tijdens het videobellen. Jullie zijn dat niet gewend, dus ik weet het zeker, jullie hebben het nog zwaarder dan ik!