Mannen over de vloer

Een snerpend geluid vult mijn huis en mijn hoofd. Hoe kan ik nou werken zo? Natuurlijk, zij kunnen er niks aan doen, maar ze beïnvloeden alles wat ik doe en laat! Dat begon vanmorgen al. Toen ik onder de douche wilde stappen, riep Guus: "Nee, kan niet! Er staat er één voor het doucheraam en die heeft inkijk!" Nou, dan maar ongewassen aan de slag met het schrijven van die nieuwe liedtekst. Maar ja, het voortdurende getimmer, geboor en geslijp werkt niet bepaald inspirerend. Verbeten blijf ik pogingen doen. En ja hoor, denk ik net een geniale inval te hebben, ontglipt ie me weer doordat er op het raam wordt geklopt: "Mevrouw, we lusten eigenlijk wel koffie." O, natuurlijk, koffie! Dat hebben ze wel verdiend met hun gezwoeg. Dus zet ik mijn meest enthousiaste glimlach op en roep met een nepvrolijke stem waar Linda de Mol jaloers op zou kunnen zijn: "Komt voor elkaar!" Oh help! Koffie drinken met een stel mannen die, zo blijkt, alleen maar praten over onderwerpen die mij niets zeggen. "Schandalig he mevrouw, dat de benzineprijzen weer zijn gestegen!" "Ja, vervelend!" antwoord ik omdat dat kennelijk van me wordt verwacht. "En hebt u Nederland-Hongarije nog gezien? O nee, wat zeg ik nou!" Ik hoor hem zenuwachtig schuifelen. Ineens realiseren de mannen zich met een hoorbare schok dat ik geen gewone vrouw ben maar een blinde. Mijn luchtige opmerking dat ik er niet mee zit als ze gewoon "Gezien" zeggen, sorteert geen effect. Alleen het getik van kopjes verbreekt de ongemakkelijke stilte. Dan vraag ik hoe het werk vordert. Aan alles wat ze vertellen – dat ze het kozijn hebben geplaatst en de ruit hebben gekit - voegen ze verontschuldigend toe: "Maar dat kunt u natuurlijk niet zien." Tja, dat wist ik al! We zijn allemaal blij als het werk wordt hervat. Een tijdlang is het stil. Daar word ik alleen maar bloednerveus van omdat ik niet meer hoor wat ze doen en waar ze zijn. Slaan ze mij ongemerkt gade? Zien ze elke beweging die ik maak? Kan ik wel vrijuit in mijn neus peuteren of aan mijn kruis krabben? Ik krijg accuut overal jeuk. Dan maar een vriendin bellen. Dat leidt even af, maar net als zij middenin een verhaal over een spannende date zit… klop! Klop! "heeft u de schuursleutel voor ons?" Ik breng hem naar ze toe. "Ik word gek! Wanneer zouten ze op!" schreeuw ik tegen mijn vriendin als de rust - voor hoe lang? - is weergekeerd. "En ik zie het resultaat van al hun werk ook nauwelijks. Ik kan niet een blik op mijn huis werpen en trots en tevreden zijn om hoe nieuw alles weer is." Dan spreekt mijn vriendin de wijze woorden: "Je lopen ergeren lost niets op. Je ziet het resultaat niet, maar je weet wel dat je op den duur lekkage krijgt als de kozijnen niet worden vervangen. Kan dat je niet helpen om dit ongemak te aanvaarden?" Langzaam begin ik te beseffen dat ze gelijk heeft. Ik doe wel meer tijdrovende, lastige dingen zonder direct zichtbaar resultaat. Neem nou het eindeloos huiswerk maken met Wouter en Julia dat lang niet altijd tot goede cijfers leidt. Laatst werkte ik mee aan een benefietconcert voor een weeshuis in Ghana zonder precies te weten welke verbetering het ingezamelde geld voor de kinderen aldaar zou opleveren. En sinds kort zit ik in een werkgroep die gaat proberen om, na de kerksluitingen in mijn woonplaats, de uit elkaar vallende geloofsgemeenschappen levend te houden. Of dat gaat lukken? Geen idee! En toch blijf ik dit soort dingen doen, omdat ze mijn leven zin geven en omdat ik geloof dat de wereld op den duur minder mooi wordt als wij mensen het erbij laten zitten. Als ik op die manier naar de bouwvakkers en hun werk kijk, erger ik me niet meer aan ze. Sterker nog: tijdens het volgende koffiegesprek blijkt dat Hans net als ik van de muziek van Abba houdt en dat Roel ook een zoon heeft die in 5 Havo zit. Eigenlijk toch wel gezellig, die mannen over de vloer!