Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

“Oh sorry, ik dacht dat de verf al droog was.” Marit schiet in de lach. “Nu zijn je handen knalrood. Hier Charlot, veeg maar af aan deze doek en was de rest er zo meteen maar af.” Tja, ik moet er wat voor over hebben om uitgebreid alle decorstukken en rekwisieten te kunnen bekijken van de musical over Adam en Eva, waaraan ik heb meegeschreven en waarin ik een kleine rol ga spelen. Volgende week al wordt het stuk in onze kerk opgevoerd. Op deze klusdag is het om mij heen een zaag- en timmerherrie van jewelste.

Marit vertelt: “Die rode appel die je net vast had, knalt er flink uit in het paradijs, dat verder helemaal wit is. Tussen de witte bloemen en dieren, ja, voel ze maar, schreeuwt die rode appel “Pluk mij!” tegen Eva. En hier, loop maar eens langs de slang. Die is wel vier meter lang. En moet je die kop eens voelen! Inderdaad, die is van papier-maché. In de grote ogen maken we lampjes, dat ziet er heel bedreigend uit. Voorzichtig met de tanden. Die scherpe punten breken makkelijk af. En dit moet je echt zien. De slang kan hapbewegingen maken doordat iemand die in het houten lijf verstopt zit aan een touw trekt. Je kijkt alsof je water ziet branden, maar dit is bepaald geen Van den Ende-productie hoor Charlotte.”

Ineens besef ik dat ik dit zo bijzonder vind omdat ik normaliter, als ik een theatervoorstelling bezoek, geen idee heb van wat zich in visueel opzicht allemaal op het toneel afspeelt. Natuurlijk weet ik dat zich dankzij allerlei hoogstaande technische snufjes hele landschappen en fantasiewerelden voor het kijkersoog ontrollen. Ik weet het, maar alleen van horen zeggen.   Voor mij bestaat een musical alleen uit geluiden. Nu ik minutieus alle decorstukken en rekwisieten heb betast, word ik mij pijnlijk bewust van alles wat ik nooit te zien krijg, niet alleen tijdens een musical, maar in het hele leven. Wat mensen aan hebben, de kleuren in de natuur, interieurs van huizen… Hoe gedetailleerd mensen er ook over vertellen, zolang ik iets niet zelf zintuiglijk ervaar, gaat het voor mij niet echt leven.

Als kind geloofde ik pas dat een paard echt niet in de auto paste of in onze gang kon slapen, toen ik er met mijn ouders bij de kinderboerderij één had gevoeld. De strips van Donald Duck zijn nu eenmaal niet voelbaar te maken en dus ken ik de eigenaardigheden van ’s werelds beroemdste eend alleen maar zo’n beetje. Soms maken mensen die bij me op visite zijn een opmerking over “Die mooie foto boven de piano” en dan denk ik: “Was dat nou dat vakantie-kiekje uit Turkije of hing dat in de keuken en bedoelen ze dat portret van mijn kinderen?” Af en toe heb ik het eenzame gevoel dat ik in een andere werkelijkheid leef dan de mensen om mij heen, omdat zij allemaal dingen kennen en weten die voor mij onbegrijpelijk of volstrekt niet relevant zijn. Dan zou ik het liefst willen dat die dingen er helemaal niet waren.

Wat je niet zelf aan den lijve ervaart, wordt makkelijk vergeten of genegeerd. Daarom snap ik hoe het kan dat de mensheid gewoon doorgaat met kernenergie produceren, want ja, dat radioactieve afval wordt veilig weggestopt en zolang er maar niets onverwachts gebeurt zoals in Japan, kunnen we met zijn allen net doen alsof het er niet is. En als ik snijbloemen of bananen koop, sta ik er lang niet altijd bij stil dat kinderen en vrouwen daarvoor zijn uitgebuit en dat alle pesticiden en het vervoer hier naar toe de aarde enorm hebben vervuild. Denkt u bij elke hap vlees en iedere slok melk aan het leed dat alle dieren, die enkel als productiemachines worden gezien, moeten ondergaan? Ik vrijwel nooit.

Ik kan moeilijk zeggen dat ik van niets weet, terwijl televisie en internet alle informatie zo toegankelijk maken. Voor wat zich ver van mij, buiten mijn gezichtsveld, afspeelt, ben ik liever blind dan dat ik mijn ogen open. Pas als iets mij persoonlijk raakt, doe ik moeite om mijn blik te verruimen. Ja, ik vind het geweldig dat ik, als ik volgende week in de musical meespeel, weet hoe levensecht de appel eruitziet en hoe dreigend de slang kan happen.

O jee, ik heb nog steeds die verf aan mijn handen! Laat ik ze maar gauw gaan wassen. Ik zie het dan wel niet als we vanavond rode andijvie eten, maar ik proef het wel.

Reacties:

datum: 12 april 2011
afzender: Olga de Boer
keuze: 4 april 2011
bericht: Wat een goed idee die columns van je. De musicalcolumn sprak mij aan. Dat komt door onze Tejatermakers hier in Zetten/ Andelst. Ik ga er vast en zeker meerdere lezen. Zo leef ik met je mee.

datum: 8 april 2011
afzender: Klaas
keuze: 4 april 2011
bericht:          
wauw, ik heb 'Eva' ook beleefd
die jou zo sterk gegrepen heeft
jij hebt, blind, toch wel misschien
het meest van iedereen gezien
door jouw besef van goed en kwaad
zie ik in waar't echt om gaat