Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

Oud en nieuw

“Het lopen achter de rollator gaat steeds beter. Ik oefen veel, want ik wil over drie weken natuurlijk wel bij mijn eigen feest zijn. Een mens wordt tenslotte maar één keer honderd.” Guus’ oma neemt nog een slok koffie en gaat dan verder: “Ik heb me nog nooit ergens door laten tegenhouden, dus ook nu niet door een gebroken heup!” Ongelofelijk! Waar haalt ze die vechtlust toch vandaan? Om nog maar te zwijgen over haar brede belangstelling. “Hoe gaat het met Wouters kunstopleiding? En is Julia nog steeds met dat vriendje? Zeg, hebben jullie gelezen over die mishandelde studente in India? Het is me toch een schande!”

Op mijn vraag hoe het haar hier bevalt, antwoordt ze monter: “Prima! Het eten is lekker en de mensen zijn aardig. Oh, daar heb je Richard, de fysiotherapeut. Richard, joehoe! Kom eens! Ik wil je aan mijn kleinzoon en zijn vrouw voorstellen.” Ik heb het idee dat ik een verheugde blos op haar wangen kan horen verschijnen. Ze lijkt ineens een tienermeisje dat haar popidool ziet. En zij is niet de enige! Bij alle besjes hier in de koffiekamer van het revalidatiecentrum blijken de hormonen nog flink te razen. “Richard, Richard,” klinkt het vleiend, dwingend, giechelend, hoopvol uit talloze verschrompelde monden. Zou het dit verlangen naar aandacht van het andere geslacht zijn dat al deze dames, en in het bijzonder Guus’ oma, gaande houdt?

“Wat is toch het geheim van uw vitaliteit?” vraag ik. Ze denkt even na en zegt dan: “Als je bijna honderd bent zoals ik, heb je wel geleerd de dingen te nemen zoals ze komen. Ik heb al zoveel meegemaakt dat ik niet zo gauw meer van slag raak. Dat geeft een rustig, vredig gevoel. Maar achterover leunen is er niet bij. Nee, altijd nieuwsgierig blijven naar wat er om je heen gebeurt! Dat is het recept om jong te blijven!”

Ik hoef toch niet tot mijn honderdste te wachten om met oma’s ingrediënten aan de slag te gaan? Nu ik per 1 februari een paar dagen per week brailletraining ga geven, zullen er heel wat spannende uitdagingen op me afkomen, waaronder het met pijn in mijn hart loslaten van dingen die ik graag doe, zoals het schrijven van deze maandelijkse column. Ik heb er veel zin in om me door het nieuwe avontuur te laten verrassen, maar wel vanuit de veilige, warme basis van mijn gezin en mijn huis, en vanuit het weten dat ik mijn geliefde en vertrouwde vak, het optreden voor publiek, kan blijven uitoefenen. Een mix van oud en nieuw, dat is de brandstof die de motor laat lopen.

“Zal ik jullie mijn kamer laten zien?” stelt oma voor. Ze trekt de rollator naar zich toe en staat voorzichtig op. Dan komt Richard aanstuiven. “Ha, mevrouw Bakker, prima dat u met uw familie een stukje gaat lopen, maar doe het wel zoals ik steeds gezegd heb hè?” ”Natuurlijk Richard,” kwinkeleert ze lustig, “Stabiel gaan staan, rem van de rollator, rug recht en goed vooruit kijken naar waar ik heen wil.” Oma zet haar beste beentje voor en ik loop in het trage tempo mee, - soms enigszins schoorvoetend, dan weer verend, bijna huppelend, - met Guus’ hand stevig in de mijne en oma als een tegelijk wankele en vastberaden richtingaanwijzer voor me uit.

Reacties:

Datum: 4 april 2013
Afzender: Heidi
Bericht: Prachtverhaal, Charlotte! Ook nog pal na Pasen…