Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

De vastberadenheid in de stem van de jongen treft me. Hij klinkt als hooguit veertien en spreekt met een gemak in perfect Engels alsof hij dagelijks Buitenlandse televisieploegen te woord staat. “Egypte strijdt voor een betere toekomst,” zegt hij, “Niets houdt ons meer tegen. We willen leven in een land waar je kunt zeggen wat je denkt zonder in elkaar geslagen of zelfs gedood te worden.” Hij pikt de onderdrukking niet langer en wil voor zijn vrijheid vechten, wat het ook zal kosten. Ik voel een grenzeloze bewondering voor die vastberaden jongen en voor al zijn landgenoten die besluiten dat het genoeg is en dat ze, ondanks dat ze niet weten hoe het zal aflopen, het systeem van onrecht omver willen werpen. 

Met net zoveel bewondering denk ik aan mijn ouders, die veertig jaar geleden ook een systeem omver wierpen, zij het op iets kleinere schaal. Zij wilden zich ontworstelen aan de betutteling van de verzorgingsstaat, die destijds voorschreef dat een blind kind van zijn zesde tot zijn achttiende intern in een instituut moest verblijven. Ik moest er ook twee jaar aan geloven en al die tijd at, sliep en poepte ik niet van de heimwee. Dat zagen mijn ouders ook en dus gingen ze praten met de basisschool in onze woonplaats. Ze kregen het gehele personeel enthousiast om de uitdaging, die een blind kind in de klas met zich mee zou brengen, aan te gaan. Samen met andere ouders die, net als zij, wilden vechten voor de vrijheid van hun kinderen, voerden ze eindeloze gesprekken met zeer uiteenlopende, veelal onwillige instanties, ja, zelfs met de ministeries van onderwijs en huisvesting.

Het mooiste vind ik een verhaal, dat mijn vader regelmatig in geuren en kleuren vertelt. Tijdens een vergadering met een aantal zogenaamde deskundigen legde hij uit waarom blinde kinderen volgens hem beter thuis konden wonen en naar de plaatselijke school konden gaan. Een professor in de pedagogiek viel hem telkens in de rede. Op een gegeven moment was mijn vader het zat en riep: “Ik ben maar een boertje van het platteland zonder opleiding, maar nou laat je me uitpraten.” Hij vertelt achteraf: “Ik vergat gewoon “u” tegen die man te zeggen, terwijl ik tot dan toe altijd huizenhoog tegen professoren had opgekeken. Ik dacht: “En nu zul jij naar mij luisteren!” Ik snap nog niet hoe ik het kon en durfde.”

Nou, ik snap dat wel degelijk. Mijn vader voelde, net als die Egyptische jongen van nu, dat de maat vol was en dat hij zich niet langer wenste te schikken in zijn lot. Hij wist zich bovendien gesteund door velen, die dezelfde strijd streden. Daardoor steeg hij boven zichzelf uit op vleugels van vastberadenheid en kreeg hij de kracht om systemen omver te werpen.

Ik realiseer me heel goed dat ik enorm veel te danken heb aan het doorzettingsvermogen en de moed van mijn ouders. Dankzij hun gevecht voor mijn vrijheid voel ik me nu zo vrij dat ik op het podium durf te gaan staan om te zeggen wat ik denk. Maar durf ik die vrijheid ook te gebruiken om systemen omver te werpen? Vorige week dacht ik nog: “Ik begin met de OV-chipkaart. Ik organiseer een grote blinden-opstand om ervoor te zorgen dat dit voor visueel gehandicapten niet hanteerbare systeem wordt afgeschaft. Wat denk je? Brengen ze een apparaatje in de handel waarmee je gratis met de chipkaart kunt reizen. Is dus niet meer nodig. Tja, wat zal ik dan eens omver gaan werpen? Het kabinet misschien?

Reacties:

datum: 15 februari 2011
afzender: Monique
bericht:Charlotte, wat een mooie vergelijking. Mede door je ouders heb je geleerd om je niet overal bij neer te leggen en ga je uitdagingen aan. Heel leuk om dat af en toe met je te doen. Groetjes tot de volgende column

datum: 14 februari 2011
afzender: Tineke Hoet
bericht: Dit verhaal is echt uit het leven gegrepen, heel erg mooi. Ik blijf je volgen via het internet.

datum: 8 februari 2011
afzender: Toos
bericht: Geweldig. Voor ons emotioneel.
Groeten Mam

datum:30 april 2011
afzender:Laura
keuze:07 februari 2011
bericht:Charlotte, wat een mooie column.
Het is bijzonder mooi om te lezen dat jouw ouders een goede keuze hebben gedaan voor wat tegenwoordig "passend onderwijs"genoemd wordt. Wij hebben het toen gewoon gedaan op onze school!