Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

Onze Wouter is een beelddenker. Eerst dacht zijn juf dat hij dyslectisch was, maar de tests wezen uit dat zijn probleem niet lag in het vormen van woordbeelden en het leggen van een relatie tussen letters en klanken. Toen we op internet het fenomeen “beelddenken” tegenkwamen, vielen alle puzzelstukjes op hun plek: woordvindings-problemen, de neiging om tijdens het lezen van een tekst zelf woorden in te vullen en dus de draad kwijt te raken, een zeer goed fotografisch geheugen, dromerigheid veroorzaakt door overconcentratie, moeite met het onthouden van meerdere opdrachten tegelijk en de gewoonte om onnavolgbare gedachtensprongen te maken. We herkenden het allemaal, bij Wouter, maar ook bij Guus. Zo vader zo zoon dus.

“Guus is sloom en begrijpt weinig,” stond in de vijfde klas op zijn rapport. Hoe durfde zijn juf! Dat mens deed geen moeite om te zien dat in dat dromerige, langzaam lezende kind een slim kereltje school, dat met een andere aanpak prima zou kunnen leren. En wat verwoordde dat kreng het denigrerend! Een juf van nu zou schrijven: “Het tempo van zijn ontwikkeling blijft een aandachtspunt.” Maar ja, dertig jaar geleden moest je mee met de stroom. Als jij niet uit boeken vol woorden kon leren, maar wel via plaatjes en beelden, kreeg je het etiketje “is sloom en begrijpt weinig” opgeplakt en was je enige extra inspanning van de juf niet waard.

Guus heeft altijd het gevoel gehad dat er iets mis met hem was. Omdat wij Wouter dat wilden besparen en omdat we het idee hadden dat er meer in hem zat dan eruit kwam, zochten we hulp. Jarenlang ging ik wekelijks met hem naar Anja, die hem bijvoorbeeld de tafels feilloos leerde door hem tijdens het opzeggen met een bal te laten gooien en hem de regels rond het gebruik van –d en - -dt uitlegde door hem een boom met t-vormige takken te laten tekenen. Thuis oefende ik bijna dagelijks de aangeleerde vaardigheden met hem. We zagen zijn leerprestaties en, nog veel belangrijker, zijn zelfvertrouwen toenemen. Op advies van de meester koos hij voor de HAVO en zit daar inmiddels met mooie cijfers in de vierde. Dat hadden we een jaar of zeven geleden niet durven dromen! Guus verzucht soms: “Wat een mogelijkheden zou ik gehad hebben als vroeger op mij ook het etiketje “Beelddenker” was geplakt en als ik naar een “beelddenkologe” als Anja had kunnen gaan.” Inderdaad, hij ging naar de LTS en daarna automatisch naar de MTS. Als technisch tekenaar heeft hij het prima naar zijn zin, maar veel te kiezen was er niet.

Dat is voor Wouter wel anders. Die komt om in de keuzemogelijkheden. En dus kijken Guus en ik nu alvast met hem rond op de open dag van de Hogeschool voor de Kunsten. Ik geniet van Wouters enthousiasme. “Wat veel richtingen kun je hier kiezen! “Fine art” lijkt me leuk, want dan kun je veel tekenen en schilderen.” We lopen een atelier binnen waar twee studenten aan het werk zijn. Het ruikt naar verf en ik voel opgedroogde verfklonten onder mijn voeten. “Zou ik hier over twee jaar ook zitten werken? Of zal ik toch kiezen voor “Art & Design”? Kunstige voorwerpen maken in die mooie werkplaats lijkt me ook cool.” Ik moet denken aan het nieuwsbericht dat deze regering de medicalisering van de jeugd een halt wil toeroepen. Men vindt dat kinderen minder snel etiketjes als “ADHD” en “Dyslexie” opgeplakt moeten krijgen. Zolang het andermans kinderen betreft, ben ik geneigd de politici gelijk te geven. We moeten gewoon accepteren dat sommige kinderen niet goed kunnen leren of wat drukker zijn. Maar ja, als het om mijn eigen kind gaat…

“Ik vind het super hier!” roept Wouter, “Maar ik wil volgende week ook op de fotovakschool kijken en de week daarna op de Sportacademie.” Wat heerlijk! Zijn toekomst ligt nog helemaal open, een toekomst waarin hij alles kan worden wat hij wil. Wat ben ik blij dat wij hem destijds het etiketje “Beelddenker” hebben opgeplakt.

Reacties: