Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

Ribbeltjesvrijheid

Hoera! Ik heb, al is het maar voor een maandje, een echte baan, iets wat voor een blinde in deze steeds meer geautomatiseerde wereld bepaald niet vanzelfsprekend is. Voor deze job ben ik niet gewoon aangenomen, maar gecast. Dat klinkt toch geweldig! Naast het bezitten van het nodige zang- en acteertalent was blind zijn een pre, nee, een voorwaarde zelfs, om mee te kunnen spelen in Dries Verhoevens theatervoorstelling ‘De Donkere Kamer”. Ik voel me een uitverkorene, vooral als ik ervaar hoe er rekening wordt gehouden met de visuele handicap van alle acteurs. En ga er maar vanuit dat er bij het maken van een theaterproductie met vijf blinden heel wat komt kijken. De begeleiding van en naar stations, het uitlaten van geleidehonden, het aanleveren van te leren teksten in braille… Alles wordt geregeld.

En dan heb ik het nog niet eens over de voorstelling zelf. Laat maar eens vijf blinden rondlopen over een podium. Dat wordt verdwalen en botsen! Een cirkel van tapijt met voelbare markeringen die aangeven waar de deur en de piano zijn, biedt uitkomst. En als we allemaal rechts aanhouden op “De snelweg”, een strook hout die in de lengterichting midden door de zaal loopt, blijft iedereen ongeschonden. In de film die aan het begin van de show wordt getoond, ziet de kijker mij door de stad lopen achter een kar met daarop een camera die naar vier kanten de beelden waarneemt die ik zou zien als ik dat zou kunnen. Aron, mijn mede-acteur, die de camerakar voorttrekt, lijkt zelf de weg te weten. Schijn bedriegt. Via zijn telefoon krijgt hij van een ziende assistent minutieuze aanwijzingen over de af te leggen route. Niet één keer zit ik ermee dat de visuele beperking ons dwingt om steeds creatieve oplossingen te zoeken. In een baan met ziende collega’s zou ik me voortdurend bezwaard voelen.

“Ik haat het om te lopen op tegels met ribbeltjes,” is een gevleugelde uitspraak van Samir, één van de acteurs. Tijdens het repeteren van een woeste dans valt hij tegen een stoel en loopt een flinke hoofdwond op. Een flits van jaloezie gaat door me heen. Durfde ik maar wat meer! Dan zou ik eindelijk eens echt de ultieme vrijheid van een volkomen los lichaam ervaren. Maar zou ik de prijs voor die vrijheid, een bloedend hoofd, dan op de koop toe nemen? Nee, ik kies altijd voor de zekerheid van tegels met ribbeltjes, die de richting wijzen en me een obstakelloos looppad beloven. Die tegels geven me de vrijheid om te doen wat ik wil doen en te komen waar ik wil zijn. Tegelijk begrenzen ze mijn keuzemogelijkheden en leiden zelden tot iets avontuurlijks. Dat geldt ook voor het tapijt op de theatervloer, voor de afspraken over het lopen op onze “snelweg” en voor de perfecte begeleiding rond de kar met de camera.
                                                                                                                                                      ik elke avond bij Guus, Wouter en Julia mezelf kon zijn en mijn verhaal kwijt zou kunnen, had ik destijds het lef om te solliciteren naar een rol in een theaterproductie. En wat is het heerlijk dat ik in “De Donkere Kamer” gewoon blind mag zijn en niet aan de ziendennorm hoef te voldoen. Juist vanuit die zekerheid durf ik dingen die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik doe een lome, sexy MTV-dans en raak mensen uit het publiek aan, waarbij ik omschrijf wat ik waarneem. Het klinkt misschien braafjes, maar voor mij is deze “ribbeltjesvrijheid”  spannend genoeg. Jammer dat het binnenkort voorbij is. Op zoek naar een nieuwe uitdaging dus.

Reacties: