portret Charlotte Glorie  

Charlotte Glorie

luisterliedjes en conferences

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

20-05-2012
Rotzakje

“Ha, tante Lot!” hoor ik zodra ik uit de bus stap. “Hoi Bart, fijn dat je er bent!” ”Dat hadden we toch afgesproken!” klinkt het enigszins verbolgen. Ja, dat hadden we, maar ik was stiekem bang dat zijn 15-jarige hoofd te vol zou zitten met zijn gitaarlessen en sms-jes van leuke meisjes om aan zijn oude tante bij de bushalte te denken. Maar nee, ik heb mijn neefje schromelijk onderschat. Hij is kennelijk niet zo’n verstrooide puber. Kordaat pakt hij mijn hand en loodst me zonder kleerscheuren naar zijn huis. We kletsen intussen over het lied dat we vanmiddag ter gelegenheid van een familiefeest gaan maken en dat we met gitaar, piano en tweestemmige zang zullen uitvoeren.

“Wat wil je drinken?” vraagt Bart. “Thee graag!” antwoord ik. Aan zijn brommerige “oh” hoor ik dat hij het maar vreemd vindt. “Iets drinken”  is toch altijd cola? Maar hij vult braaf de waterkoker en zet hem aan. Dan roept hij enthousiast: “Zal ik mijn nieuwe gitaarsong laten horen?” En hij begint swingend te spelen. Hartstikke leuk! De waterkoker is allang afgeslagen. “Bart?, zeg ik voorzichtig, “Het theewater…”. ”O ja, ik zet thee.” Ogenblikkelijk wordt de gitaarsong vervangen door het geluid van water dat in een theepot klatert, muziek in mijn oren. “Ik heb er ook nog een tekst bij gemaakt.” Vol overgave zingt Bart: “Oh, Cecile, you don’t know what I feel.” “Zo, een liefdeslied. Leuk! Maar eh, Bart, een theezakje…” ”O ja!” Ik hoor wat gerommel in een kast. “Ah, hier is groene thee. Oh, gatver! Dat rotzakje scheurt en nou ligt alles vol thee.” Er wordt driftig gedweild. “Zo, klaar.” En Bart begint weer te zingen: “Oh, Cecile, my love for you is real.”

Na het lied prijs ik hem uitvoerig. Dan vraag ik toch maar: “Zeg Bart, zit er nou een zakje in de thee?” ”Shit, nee!” Al pratend over zijn nieuwe skateboard hangt hij een zakje in de pot. “Kijk, hier is ie. Je kunt er heel fijn mee cruisen door de stad.” Trots laat hij mij het longboard voelen. “En ik heb er ook speciale schoenen bij gekocht, kijk maar!” ”Nou, eh, wil je eerst de deksel op de theepot doen?” “Oh, sorry.” Een porseleinen tik. “Kijk, dit zijn mijn skateschoenen. Die hebben extra dikke zolen en verstevigde enkels.” Uitgebreid bewonder ik ze. “Zullen we nu het feestlied gaan maken?” vraagt Bart. “Goed idee, maar volgens mij is mijn thee nu wel getrokken.” ”O ja!” En Bart haalt het zakje eruit.

“Zullen we het lied op de melodie van “Smells like teen spirit” van Nirvana doen? Dat gaat zo!” Ja, het klinkt geweldig op de gitaar, maar… “Bart, mijn thee. Je zult me wel een zeur vinden. Zal ik het zelf pakken?” Hij zucht. “Hier! Dan kun je zelf inschenken. Dat vergeet ik toch.” De pot wordt voor me op tafel gezet en hij gaat verder met Nirvana. Lastig drinken zonder kopje, maar ik wil hem niet weer storen. Ik loop naar het aanrecht en stoot een enorme toren van glazen om… “Oh, Shit!” Bart neemt de schade op. “Alles is nog heel.” Ik ben er blij om, want hoe ingewikkeld zou het opvegen van scherven wel niet voor hem zijn? Hij geeft me een kopje en ik schenk in. Ik heb het gevoel dat ik een Marathon heb gelopen. Nooit geweten dat thee zetten uit zoveel handelingen bestaat.

Als ik mijn eerste slok neem, slaak ik een verzaligde zucht. Bart hoort het. “Sorry tante Lot, die thee duurde lang, maar dat kwam door dat rotzakje.” Hij bedoelt vast niet zichzelf. Een verstrooide puber is hij, maar een rotzakje? Absoluut niet. Was iedereen maar zoals hij. Dan werd de wereld ongetwijfeld een chaos, maar wel een gezellige chaos. Er zou veel muziek gemaakt, gekletst en geskateboard worden. Op de tijd zou niemand letten en iedereen zou relaxed zijn leventje leven. Geweldig! Een wereld waar je rotzakjes nergens anders tegen zou komen dan in de thee!

 

Reacties: