Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

“Mevrouw, mogen we uw mini’s?” hoor ik een paar kinderen hoopvol vragen als ik een bekende supermarkt uitkom. “Sorry jongens, mijn kinderen sparen ze ook.” Nou ja,  sparen? Op het moment dat ik thuiskom, pakken Julia en Wouter gretig de kleine potjes pasta, doosjes frambozen en stukjes kaas uit. “Mam, zorg dat je volgende keer de sinaasappel hebt, die vind ik cool,” roept Julia. Vervolgens wordt alles naast het toetsenbord van de computer gelegd en kijken ze er niet meer naar om.

Waar komt toch die spaar- en verzamelwoede vandaan? Eeuwen geleden moesten de mensen wel noten, vruchten en hout verzamelen om in elk jaargetijde genoeg te eten te hebben en warm te blijven. Ongetwijfeld was het weleens spannend. Zouden ze genoeg vinden om de komende winter door te komen? Wij, Westerse mensen van de 21ste eeuw hoeven niet meer te knokken om te overleven. Alles wat we in materiële zin nodig hebben om comfortabel te kunnen leven, is altijd voorhanden. Misschien missen we wel het avontuur dat de strruggle for life met zich meebracht en zoeken kinderen die spanning nu bijvoorbeeld in het verzamelen van mini’s. “Zou ik volgende week de sinaasappel hebben?”

Ook volwassenen zijn verwoede verzamelaars. Op vakanties valt het me op dat velen constant fanatiek foto’s maken. De pogingen om precies dat ene plaatje te schieten, met de juiste lichtval en de perfecte sfeer, maakt deze vorm van verzamelen zo spannend. Daarna geeft het een kick om thuis de kiekjes zo mooi mogelijk in een boek te plakken dat trots aan bekenden geshowd kan worden.

Hoewel ik niets met foto’s kan, verzamel ik op mijn eigen manier wel plaatjes. Elke avond overdenk ik de voorbije dag en plak de bijzondere momenten in mijn mentale fotoalbum. De plaatjes van bijzondere gebeurtenissen springen natuurlijk in het oog: oh,wauw! Hier de overdonderende ovatie na mijn eerste avondvullende theater-optreden, en ach… deze… Guus’  zachte, voorzichtige vingers die de ring aan mijn vinger schuiven en kijk… wat schattig… Wouters verrukte stemmetje dat “Baby” zegt als hij voor het eerst zijn zusje ziet… En er zijn vakantiekiekjes. Hé, hier de weeë geur van pas geslachte kippen op de markt in Rabat. En hier… het gezellige gehobbel op de brede rug van een kameel in de brandende Sahara-zon. Oh, en deze van langer geleden… die doedelzakgroep die in een pub in Cheltenham speciaal voor Guus en mij “Mull of Kintyre” speelt. En op de bijna vergeten bladen achter in het album vind ik talloze mini-foto’s van kleine, schijnbaar onbelangrijke momenten op gewone dagen: fijne gesprekken, mooie liedjes, heerlijke wandelingen en fietstochten, maar ook alle optredens, iedere knuffel van mijn kinderen, elke nacht met Guus… Als ik door het album blader, passeren al die momenten de revue met alle emoties van dien. Jammer dat ik dit fotoboek niet aan iedereen kan showen.

“De ziel” is dit jaar het thema van april, de maand van de filosofie. Veel filosofen proberen te verklaren wat de ziel nou is. Zelf vermoed ik dat mijn ziel de verzamel-plaats van al mijn mentale foto’s is, daar waar al die grote, maar vooral de haast vergeten mini-momenten verborgen liggen die mij maken tot wat ik ben, die mijn leven zijn en me gaande houden. Het verzamelen daarvan gaat altijd door, vaak ongemerkt en zonder spanning of een kick te beleven. Toch probeer ik me bewust te zijn van al die bijzondere momenten, hoe klein soms ook, die mijn ziel herbergt.

Zal ik volgende week, als hetzelfde groepje kinderen me bij de supermarkt om mijn mini’s vraagt, antwoorden dat ze ze wel mogen hebben, omdat ik de echte mini’s in mijn ziel meedraag? Nee, toch maar niet. Ze zullen denken dat ik kierewiet ben en Julia en Wouter zullen teleurgesteld zijn omdat het felbegeerde sinaasappeltje aan hun neus voorbij gaat. Toch maar gewoon blijven verzamelen dus, die mini’s.  

Reacties: