portret Charlotte Glorie  

Charlotte Glorie

luisterliedjes en conferences

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

20-01-2012
Moed in mijn bloed

“Gezondheid, geluk, liefde, plezier, inspiratie, dat wens ik mezelf en anderen toe voor het komende jaar,” bedacht ik terwijl het geknal buiten losbarstte, “maar ik wil het wat breder trekken. Ik wens ons de moed om in 2012 een ideale wereld na te streven. Ja, het klinkt soft en afgezaagd, maar het zou toch geweldig zijn om te leven in een wereld waar mensen respect en tijd hebben voor elkaar, waar iedereen meetelt en voor elkaar klaar staat. Maar ja, zo’n Paradijs zal wel altijd een droom blijven.”

Maar ineens realiseer ik me dat het Paradijs wel degelijk bestaat, binnen mijn bereik nog wel. Een busritje van een kwartier brengt me erheen. Ze zijn daar altijd blij om me te zien, er is direct hulp als ik door mijn handicap iets niet kan, volslagen onbekenden praten met elkaar, er hangt een sfeer van ontstressing, er is eten en drinken in overvloed, er klinkt een aangenaam muziekje en er wordt veel gelachen.

Als ik het Paradijs binnenloop, word ik enthousiast begroet. “Fijn dat u er bent! Er komt zo iemand bij u. Neemt u maar even plaats.” Heerlijk! De tijdloosheid begint. Ik hoef alleen maar te zitten en te wachten en de drukte van kinderen naar school helpen en aan mijn nieuwe cd werken van me af te laten vallen en toch heb ik het gevoel dat ik iets zinnigs en altruïstisch aan het doen ben. Kordaat tikkende hakken: “Mevrouw, ik vul het formulier even met u in.” Ah, het formulier, altijd gezellig! Op de vraag of ik het afgelopen half jaar een land buiten Europa ben bezocht, antwoord ik dat ik deze zomer in Marokko ben geweest. “Wat leuk, ik ook!” roept de invul-dame en er ontspint zich een geanimeerd gesprek over het brommerlawaai in Marrakesh en het kolossale koninklijk paleis in Rabat.

Dan… een prachtige donkere stem… “Komt u maar.” O ja, dokter Ben die me gaat keuren. Dokter Ben… Nog een reden waarom dit het Paradijs is! Als hij de manchet om mijn arm schuift, ruik ik zijn frisse aftershave en voel zijn warme, vaardige vingers. Na mijn vorige donatie ben ik flauw gevallen en vingen zijn zachte, stevige armen me op. Zal ik straks doen alsof…? Nee, dat valt teveel op!

Tijd voor de klus! Ik grabbel mijn moed bij elkaar en ga liggen. Prima dat de naald even venijnig in mijn arm prikt! Die pijn schept direct een band met de anderen die hier liggen. De man naast me grapt iets voorspelbaars en bemoedigends over “bloed-nerveus” en “Bloedstollend spannend”. Hij zegt dat hij me kent vanuit de kerk. Hij blijkt lid te zijn van het collega-koor. Voor we het weten zingen we het ene Huub-Oosterhuis-lied na het andere. De zuster informeert, erg lief maar geheel overbodig, af en toe of alles goed gaat. O ja, fantastisch. Ik vermaak me kostelijk en mijn bloed stroomt rijkelijk. “Hier vloeit bloed,” denk ik, “maar enkel om anderen ermee te helpen. Wat zou het mooi zijn als alle oorlogslustigen op deze vorm van bloedvergieten zouden overstappen! Of, om wat kleiner te beginnen: leuk idee voor een middagje teambuilding, verbroederend en gezellig met je collega’s naar de bloedbank. Als ik wat minder aanbiedingen voor optredens krijg, kan ik altijd nog dit soort uitjes gaan organiseren. Veel sneller dan gedacht hoor ik het verlossende piepje. Mijn zak was vol.

Ik zak neer op een stoel. Koek, soep, thee, ik kan kiezen wat ik wil en een vriendelijke meneer brengt alles bij me. Na een half uur in alle rust genieten van de welverdiende lekkernijen is het helaas tijd om mijn ideale wereld te verlaten. Ik hoop dat ik de moed heb om het love-and-peace-gevoel, dat nu door mijn aderen stroomt, te blijven vasthouden en uitdragen. Ja, als het Paradijs in mijn bloed zit, geef ik het bij iedere donatie misschien wel door. Ik zal dit jaar vaak bloed gaan doneren, dan komt dat Paradijs er vanzelf!

 

Reacties:

Datum: 31 januari 2012
Afzender: Joke
Bericht: Hoi Charlotte,

Wat is het toch heerlijk om je columns te lezen. De bloedbank, misschien een leuk uitje voor de OV. Of toch maar niet. Prachtige teksten heeft Huub oosterhuis, groet Joke Voorhans
 
Zo vriendelijk en veilig als het licht,
zoals een mantel om mij heen geslagen,
zo is mijn God, ik zoek Zijn aangezicht,
ik roep Zijn naam, bestorm Hem met mijn vragen,
dat Hij mij maakt, dat Hij mijn wezen richt.
Wilt mij behoeden en op handen dragen.