Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

En weg rent ze weer, mijn 12-jarige dochter Julia, van kast naar spiegel, van stoel naar schilderij. Ze kan maar niet kiezen wat ze in dit woonparadijs wil kopen voor haar nieuwe kamer. Ze gunt zich, heel begrijpelijk, geen tijd om mij te laten voelen wat ze ziet. Guus, mijn man, is van alles aan het meten en gaat helemaal op in wat zijn rolmaat hem vertelt.

Ik verveel me een beetje en luister onwillekeurig naar de omroepberichten. Ineens klinkt uit de luidsprekers: “Houdt u ook zo van wonen?” Ik lach in mezelf. Is wonen tegenwoordig een soort hobby? “Ja, ik ben dol op wonen, ik doe het elke dag van vier tot vijf. Net als ademhalen, vind ik ook geweldig, daar houd ik de zaterdagochtend altijd voor vrij.” Het bericht vervolgt: “Word dan lid van onze family. Dat levert u honderden euro’s voordeel op.” Zou dat wat zijn, lid worden van die warenhuis-family?

Mijn gedachten gaan als vanzelf naar mijn eigen familie. Op oudejaarsavond, nu ruim een week geleden, was de hele club verzameld in mijn huis. Terwijl de volwassenen scrabble speelden, (er ontstond een heftige discussie tussen mij en mijn zwager omdat hij per se “Piskleren” wilde leggen), staken de vijf aanwezige pubers buiten vuurwerk af. Dat ging goed, totdat de één beweerde dat de ander een “Thunderking” van hem had gejat. Het kostte heel wat tijd om de gemoederen tot bedaren te brengen.

Toen mijn zus een nieuw pakje toastjes uit de kast ging halen, kwam ze met een rood hoofd van woede terug:  “Wat zie ik nou? Je hebt niet eens echte Champagne in huis gehaald! Je bent altijd zo zuinig jij! Laatst kwam je op Sannes verjaardag ook al aan met een prullerig popje van nog geen vijf euro.” “Maar ik heb geen schulden. Ik hoefde pa en ma vorig jaar niet om geld voor een nieuwe wasmachine te vragen. Jij wel,” kaatste ik terug. Voordat we het wisten, bemoeide iedereen zich ermee en passeerden op hoge toon allerlei verhalen over eerdere oudejaarsavonden, waarop we ook tegen elkaar tekeer gingen, de revue.

Ineens riep ik: “Weten jullie nog van die oudejaarsnacht, waarop Jan stiekem twintig rotjes achterover had gedrukt. We lagen allemaal te slapen en plotseling hoorde ik geknal pal onder mijn raam. Ik schrok me rot omdat ik dacht dat er iemand met een geweer rondom het huis liep, dus ik begon keihard te gillen! Nou, toen werden pa en ma natuurlijk wakker en kreeg Jan voor straf een week geen zakgeld.” Tegen wil en dank barstten we allemaal los in een bevrijdende lach. En alsof we nooit als kemphanen tegenover elkaar hadden gestaan, zongen we vlak voor twaalven eendrachtig mee met “Hotel California”, de nummer één van de top 2000. Toen op tv de eerste vuurpijl de lucht in schoot, omhelsden we elkaar en spraken de wens uit dat we volgend jaar allemaal weer in goede gezondheid bij elkaar zouden kunnen komen.

“Houdt u ook zo van wonen?” schalt het opnieuw door het warenhuis. Nou, Ik weet zeker dat ik, toen ik op 1 januari de enorme after-party-puinhoop liep op te ruimen, niet van wonen hield, sterker nog, ik voelde me uitgewoond. Zelfs ademhalen deed pijn vanwege mijn mega-nepChampagne-kater. Wat zou ik toen veel over gehad hebben voor een familie zonder gedoe, een familie die me nog financieel voordeel opleverde ook. Toch maar lid worden van de woonparadijs-family? Ach, laat maar. Daar zal ik nooit zulke enerverende oudejaarsavonden mee kunnen beleven.

“Kom Lot,” Zegt Guus, “We gaan naar het restaurant. Ik zie dat jij aan thee toe bent.” Julia komt aanrennen: “Mam, ze hebben brownies. Ik haal er één voor je.” Opgelucht zak ik neer op een stoel en denk: “Wat fijn om mensen om je heen te hebben die je zo goed kennen.”

Reacties:

datum: 21 januari 2011
afzender: Lies
bericht: Leuke column, ik heb er van genoten.

datum: 28 januari 2011
afzender: Monique
bericht: Heel leuk Charlotte. Een leuk idee en initiatief.